ငြိမ်းအေးသောအချစ်(၃)

လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်ပတ်ခန့်က ရုံးက မန်နေဂျာကို Training တက်ချင်သည်ဟု သူတောင်းဆိုခဲ့သည်။ အမှန်တကယ်တော့ Training တက်ချင်သည့်ဆန္ဒထက် သူမကို တွေ့ချင်သည့် ဆန္ဒက ပို၍များနေသည်ကိုတော့ သူဝန်ခံပါသည်။ ရန်ကုန်မသွားခင် နှစ်ရက်အလိုကတည်းက သူ့မှာ နေမထိထိုင်မသာ စိတ်လှုပ်ရှားနေခဲ့သည်။ မသွားခင်ကတည်းက သူမနှင့် တွေ့ရရင်ဆိုသည့် အတွေးမျိုးဖြင့် သူကြည်နူးခဲ့ပါသည်။ ဒီတစ်ခေါက် ရန်ကုန်သွားရသည့် သူ့စိတ်တို့သည် လွတ်လပ်ပေါ့ပါးနေပါသည်။

ရုံးချုပ်ရောက်သွားသည့် ထိုမနက်ခင်းသည် သူ့မနက်ခင်းတွေထဲမှာ အလှပဆုံးဖြစ်သည်။ ထိုနေ့သည် စနေနေ့ဖြစ်သည်။ ထိုနေ့က ရန်ကုန်မှာ မိုးဖွဲဖွဲလေးရွာနေခဲ့သည်။ မနက်(၈)နာရီထိုးဖို့ သူဆက်လက်သည်းခံ စောင့်နေခဲ့သည်။ သူ သူမကို တွေ့ချင်နေပြီ။ သူမကို လွမ်းဆွတ်လှပြီ။ ရေးရေးလေးသာ မြင်ယောင်ဖူးသော သူမမျက်နှာကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ပြီး အလွတ်မှတ်ချင်လှပါပြီ။ တွေ့ရတော့မည်ဆိုတော့လည်း ရင်တွေခုန် ခြေဖျားလက်ဖျားတွေအေးစက်ကာ သူကြောက်စိတ်ဝင်လာမိသည်။

သူတို့သူငယ်ချင်းသုံးယောက် Training ခန်းထဲ တန်းမသွားဘဲ Account Dept ကို အရင်ဝင်သည်။ Morning Meeting လုပ်နေစဉ် သူက သူမနှင့် ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာပဲ ရပ်နေခဲ့သည်။ သူ့သူငယ်ချင်းအပြောကတော့ သူမ သူ့ကို မြင်လိုက်သည့်အချိန်မှာ နည်းနည်းလေးပြုံးယောင်သန်းသွားတယ်ဆိုတာပါပဲ။ သူမနှုတ်ခမ်းတွေ သူ့ကြောင့် ကွေးညွှတ်သွားသည်တဲ့။  ထင်မှတ်မထားဘဲ တွေ့လိုက်ရလို့လည်း ဖြစ်နိုင်ပါသည်။ သူမနှင့် သူ တဒင်္ဂတော့ မျက်လုံးချင်း ဆုံလိုက်ပါသေးသည်။ အနည်းငယ် သွယ်လျသွားတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်လေးနှင့်ချောင်ကျနေတဲ့ သူမမျက်နှာလေးက စာမေးပွဲဒဏ်၊ အလုပ်ဒဏ် ထိုပင်ပန်းသည့်ဒဏ်တွေကြောင့်ဆိုတာ သူကောင်းကောင်းနားလည်ပါသည်။

မနက်(၈)နာရီခွဲတော့ Training တက်ဖို့သွားရသည်။ Training ခန်းထဲမှာ သူသည် စာထဲ စိတ်ပါဝင်စားလို့မရဘဲ ရုံးဆင်းလျှင် သူမနှင့် လျှောက်လည်ခွင့်ရဖို့ ကြိုးပမ်းရမည့်အရေးကိုသာ စိတ်ပူနေမိသည်။ စနေနေ့မှာ ရုံးကို နေ့တစ်ဝက်ပဲတက်ရပါသည်။ သင်တန်းချိန်ပြီးတော့ သူတို့ Account Dept ကို ပြန်သွားကြသည်။ သူ့သူငယ်ချင်းက သူမနားသွားပြီး လက်ဆောင်ပေးနေသည်။ သူက လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်အစ်မတစ်ယောက်နားသွားပြီး အလုပ်ကိစ္စမေးသလိုလို ယောင်လည်လည် လုပ်နေမိသည်။ စားပွဲထိပ်ဆုံးမှာ ထိုင်ပြီး ကွန်ပျူတာ သုံးနေသော သူမကို ခဏခဏ ခိုးကြည့်မိတာလည်း အခါခါပင်။ နောက်ဆုံးတော့ သတ္တိမွေးကာ သူမနားသွားမိသည်။ ထမင်းလိုက်ကျွေးပါလားလို့ သူမကို မရဲတရဲတောင်းဆိုမိသည်။ သူ့တစ်သက်တာတွင် မည်သူ့ကိုမှ ထိုသို့ မတောင်းဆိုခဲ့ဖူးပေ။ သူမက မအားသည့်အတွက် လိုက်မကျွေးနိုင်ကြောင်း ငြင်းလိုက်ပြီး တနင်္လာနေ့မှ ကျွေးမယ်လို့ ကတိပေးလိုက်ပါသည်။ သူမျှော်လင့်ပြီးသားပါ။ သူမငြင်းမယ်ဆိုတာ သူမျှော်လင့်ပြီးသားပါ။ သူက အမှတ်မရှိစွာနဲ့ ဒီနေ့မအားရင် တနင်္ဂနွေ အိမ်လာလည်မယ်လေလို့ အလိုက်ကန်းဆိုးမသိစွာ ထပ်ပြောမိသည်။ တနင်္ဂနွေလည်း သူမက မအားဘူးတဲ့။ လှလှပပလေး အငြင်းခံရသည့်အတွက် သူ့မျက်နှာသူ ဖြတ်ရိုက်ချင်စိတ်ပေါက်သွားသည်။ “ ဘာ့ကြောင့်ဖုန်းမကိုင်တာလဲသိလား။ အရူးအလုပ်တွေလုပ်နေလို့။”တဲ့။ ဘာတဲ့ ဒါဆို သူ့အချစ်က အရူးပေါ့။ သူ့အချစ်သည် ဖြူစင်သန့်ရှင်းပါသည်။ သူ့မက်ဆေ့တွေကလည်း သူမကို သတိရလွမ်းဆွတ်လို့သာ ပို့နေခြင်းဖြစ်သည်။ သူမ အသက်(၃၂)နှစ်ပြည့်အထိမ်းအမှတ်အနေနဲ့ သူကအဲဒီနေ့မှာ မက်ဆေ့ (၃၂)စောင် ပို့ပေးခဲ့တဲ့ သူ့အချစ်တွေက အရူးအပြုအမူလား။ သူမကိုယ်တိုင်တောင် သူက (၃၂)နှစ်ပြည့်အတွက် (၃၂) စောင်ပို့ပေးခဲ့တာ သတိထားမိရဲ့လားမပြောတတ်။ သူမနှင့် လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေအကြား သူ့အကြောင်း ဘာတွေ ပြောပြထားပြီး ဘာတွေကို ဟားတိုက်ရယ်မောနေသလဲ။ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေရှေ့မှာမို့ သူ့ကို ခပ်တင်းတင်း ဆက်ဆံနေခြင်းလား။ သူမပုံစံက ဟန်ဆောင်နေရသည့် ခပ်စိမ်းစိမ်း ပုံစံမျိုး။ CCTV ကင်မရာတပ်ထားလို့သတိထားနေရသည့် ပုံစံမျိုး။ ပြီးတော့ သူ့အချစ်ကိုလည်း ဟားတိုက်ချင်နေသေးသည့် သွေးဆာနေသည့် ပုံစံ။ သူမ ဘာလို့သူ့အပေါ် ရက်စက်ပြနေတာလဲ။ သူ တကယ်နားမလည်နိုင်ပါ။

သူ စိတ်ကူးထားသည်က ရုံးဆင်းရင် သူမနှင့် လှည်းတန်းမှာ ကြာဇံဟင်းခါးနှင့် ထမင်းသုပ်စားမည်။ ပြီးရင် Shopping Centre တွေလျှောက်လည်ကာ သူမအတွက် အရုပ်လေးတစ်ရုပ်လက်ဆောင်ပေးမည်။ သူဝမ်းနည်းလာပေမယ့် သူမအတွက် စိတ်ကူးထားပြီးသား အစီအစဉ်ကို ဆက်လက်အကောင်အထည်ဖော်ရပါမည်။ သူ့လက်တွေ့အစီအစဉ်ထဲမှာ ပါမလာတာက သူမနှင့်အတူ လှည်းတန်းက ကြာဇံဟင်းခါးနှင့် ထမင်းသုပ် မစားဖြစ်တာလေးတစ်ခုပဲရှိသည်။ အရုပ်လှလှလေးရှာဖို့ Junction Square ကို သူတို့သွားလည်ကြသည်။ အပြင်မှာ မိုးတွေရွာနေသလို သူ့ရင်ထဲမှာလည်း ငိုနေရပါသည်။ အားလုံးရိပ်မိကုန်မှာ စိုး၍ သူဟန်ဆောင်အားတင်းထားရသည်။ ရှုပ်ရှက်ခတ်နေသည့် လူတွေကြား သူ့ဒူးတွေ တကယ်ကို ကွေးညွှတ်ချင်လာသည်။ သူအရုပ်ဆိုင်ကို ရှာလို့မတွေ့သေး။ ဖြူ၊နီ၊ပြာ၊ဝါ ရောင်စုံ အလှတွေကြားမှာ သူ့စိတ်တွေ ရှုပ်ထွေးနောက်ကျိနေခဲ့သည်။

တွေ့ပါပြီ။ အရုပ်ဆိုင်။ ထိုအရုပ်ဆိုင်ကို ရောက်အောင် သူအမြန်သွားမိသည်။ လှလိုက်တဲ့ အရုပ်လေးတွေ။ ချစ်စရာကောင်းလိုက်တဲ့ အရုပ်လေးတွေ။ ကာတွန်းဇာတ်ကောင်ရုပ်လေးတွေ။ ဘယ်တစ်ခု ဘယ်တစ်ခုကများ သူမအတွက် အဆင်ပြေမည်လဲ။ ဘယ်အရုပ်က သူမပိုင်ဆိုင်ဖူးသည့် အရုပ်လဲ။ အရုပ်တွေအများကြီးကြားမှာ သူရွေးရခက်နေသည်။ အဲဒီအချိန် သူ့သူငယ်ချင်းကောက်ကိုင်လိုက်သည့် ခွေးရုပ်လေး။ ခရမ်းရောင်လည်စီးလေးနှင့် နူးညံ့ပြီး ချစ်စရာကောင်းသည့် ခွေးရုပ်လေး။ ထိုအရုပ်လေးကို သူမအတွက် သူက ရွေးချယ်လိုက်သည်။ ဒါပေမဲ့ နောက်ထပ်အရုပ်တစ်ရုပ်ကို သူရွေးချယ်ချင်သည်။ နောက်ထပ်ရွေးချယ်မည့် အရုပ်သည် သူမက ဖက်အိပ်နိုင်သော ထွေးပွေ့နိုင်သော ခပ်ကြီးကြီး အရုပ်ဖြစ်ရပါမည်။ ရှာရင်းရှာရင်း နဲ့ သူ့လက်ထဲ ခွေးရုပ်တစ်ရုပ်ထပ်ရောက်လာသည်။ ခွေးရုပ်လေးက ဝမ်းလျားမှောက်နေသည့် ပုံစံပါ။ ဆွယ်တာ အင်္ကျီလေးနှင့် ချစ်စရာကောင်းနေသည့် ထိုအရုပ်လေးကို သူမအတွက် ရွေးချယ်လိုက်ပါသည်။

အရုပ်တွေဝယ်ပြီးတော့ သူတို့နေ့လည်စာသွားစားကြသည်။ နေ့လည်စားစားပြီး သူ့ဗိုက်တွေအောင့်လာသည်။ သူငယ်ချင်းက သူ့အတွက် ဆေးသွားဝယ်နေတုန်း သူမဆီ ဖုန်းဆက်လိုက်သည်။ သူမအတွက် လက်ဆောင်ပေးချင်လို့ အိမ်လာချင်သည်ဟု ပြောမိသည်။ သူမက အပြင်ရောက်နေသည် ပြောပြီး တနင်္လာနေ့မှပေးဖို့ ပြန်ပြောသည်။ ဘယ်ဖြစ်မလဲ။ ဒီအရုပ်ကြီးတွေကို ရုံးမှာပေးလို့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ။ သူမက သူ့ကို ဘာလို့လက်ဆောင် ခဏခဏပေးရတာလဲဟု ငေါက်ကာ ဖုန်းချသွားသည်။

ဆေးဝယ်ပြီး အပြေးအလွှားရောက်လာသည့် သူ့သူငယ်ချင်း။ အစာအိမ်အောင့်သည့် ဝေဒနာ သက်သာစေရန် လက်ထဲရောက်လာသည့် ဆေးကို မြန်မြန်ဝါးစားလိုက်ရသည်။ သူမအတွက် မပါမဖြစ်လက်ဆောင်တစ်ခု ဝယ်ဖို့ ကျန်ပါသေးသည်။ ခဏနားပြီး ချောကလက်ဝယ်ဖို့ City Mart ထဲ ဝင်မွှေရပြန်သည်။ သူမအတွက် ချောကလက်တစ်ဗူးဝယ်လိုက်သည်။ ဝယ်ခြမ်းပြီးထွက်လာတော့ အပြင်မှာ မိုးတွေရွာနေပါသည်။ Taxi ငှားကာ သူမအိမ်ကို သွားခဲ့သည်။ သူ့အပြုအမူက ဇွတ်တရွတ်ဆန်နေလားမပြောတတ်ပါ။ သူမနေသော လမ်းလေးကို ကြည့်ကာ သူလွမ်းဆွတ်လာပြန်သည်။ တစ်မြို့ထဲရှိနေပေမယ့် တွေ့ဆုံခွင့်မရသော သူ့အဖြစ်ဆိုး။သူမနေသော အခန်းဆီ မော့ကြည့်မိပေမယ့် သူတက်သွားကြည့်ဖို့ မကြိုးစားပါ။ အကယ်၍များ သူမအိမ်မှာ သူမရှိနေသည်ဆိုလျှင် သူနှင့် မတွေ့ချင်လို့ အပြင်ရောက်နေသည်ဟု လိမ်ပြောခဲ့သည့် အမှန်တရားကို သူရင်မဆိုင်ချင်ပါ။ ထို့ကြောင့် သူက သူမနေသည့် အခန်းရောက်အောင် တက်မကြည့်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။

တိုက်ခန်းအောက်ထပ်မှာပဲ သူ့ဖုန်းနှင့် သူမဆီ မက်ဆေ့ပို့လိုက်သည်။ “ မ ပြန်လာတဲ့အထိစောင့်နေမယ်။” ဘာပြန်စာမှ မရသည့်အတွက် သူမဆီ ဖုန်းဆက်လိုက်သည်။ သူမအသံက စိတ်မရှည်တော့သည့် အသံနှင့်။ “ဘာ့ကြောင့် လက်ဆောင်တွေ ခဏခဏပေးနေတာလဲ။” သူ့သူငယ်ချင်းနှင့်သူ မိုးရေထဲ လမ်းလျှောက်ရင်း “ဘယ်မှာ ခဏခဏ ပေးနေလို့လဲ။” ဟု သူကပြန်ဖြေလိုက်သည်။ “မလိုချင်ဘူးလို့ပြောနေတယ်။ ရုံးက Security ဂိတ်မှာပေးထားခဲ့။ တနင်္လာနေ့မှယူမယ်။”

“မနက်ဖြန်ရော အားလား။ မနက်ဖြန်လာပေးမယ်လေ။”

“သိပ်မသေချာဘူး။ပြန်ယူသွား။”

သူနှင့် ခဏလေးတွေ့ရဖို့ သူမမှာ အချိန်ဆင်းရဲသလား။ ခဏလေးတောင် အားလပ်ချိန်မရှိဘူးလား။ သူ့ရင်တွေ တဆစ်ဆစ်နာကျင်လာသည်။

“ကျွန်တော်တို့တည်းရတဲ့ အခန်းလေးက ကျဉ်းတယ်။ အဲဒီမှာ ပစ္စည်းတွေကို ဘယ်သွားထားရမှာလဲ။”

သူမဘက်က ခဏတော့ အသံတိတ်သွားသည်။ အဲဒီအချိန်က သူ့စိတ်ထဲ နာကျင်နေပါသည်။

“ မ အားနာတယ်။”

“ကျွန်တော့်ကို ဘာလို့အားနာရမှာလဲ။ မလိုချင်ရင် ကျွန်တော် မသိအောင် တစ်ခုခု လုပ်ပစ်လိုက်လို့လဲ ရတာပဲ။”

“ ခဏခဏမပေးပါနဲ့။”

ထိုစကားကိုပဲ ထပ်ခါထပ်ခါ သူမပြောနေသည်။

“ ကျွန်တော်ရန်ကုန်ကို လာတာ မနဲ့တွေ့ချင်လို့။”

“အေးတွေ့နေရတာပဲလေ။”

“ဘယ်မှာတွေ့ရလို့လဲ။”

“ရုံးမှာတွေ့ရတယ်လေ။”

“တနင်္လာနေ့တစ်နေ့လုံး ကျွန်တော် Training တက်ရမယ်။”

“ ဘာ့ကြောင့်လက်ဆောင်တွေ ခဏခဏပေးနေတာလဲ။”

“ကျွန်တော် မ ကို ဖားနေတာ မဟုတ်ဘူးနော်။”

“ဖားနေတယ်လို့ ပြောနေလို့လား။”

“ ကျွန်တော် မ ကို ချစ်လို့ ပေးတာ။ မုန်းလို့ပေးနေတာ မဟုတ်ဘူး။”

သူ သူမကို စိတ်ပျက်စွာအော်မိသွားသည်။

“ မချစ်နဲ့။”

“ချစ်တာ မချစ်တာက ကျွန်တော့်အပိုင်း။”

“ဒီတစ်ခါပေးတာ ယူထားလိုက်မယ်။ နောက်ဆုံးပဲ။ နောက်တစ်ခါ မယူဘူး။ အိမ်နားက မိတ္တူကူးဆိုင်မှာ ပေးထားခဲ့လိုက်။ မ ကြိုဖုန်းဆက်ထားလိုက်မယ်။”

နောက်ဆုံးဆိုသည့် စကားကြားလိုက်ရသည့်အတွက် သူတော်တော်ခံစားရပါသည်။

“ရတယ်။ မ ဖြစ်ချင်တဲ့အတိုင်း နောက်ဆုံးပဲ။ ဒီနေ့ဟာ နောက်ဆုံးနေ့ပဲ။ ရပြီလား။”

“ဒါပဲလေ။” ဆိုကာ သူမဖုန်းချသွားသည်။ သူ့စိတ်ထိခိုက်မှုကို သူမတိုင်းတာနိုင်သေး။ သူ သူမကို ကလေးလေး တစ်ယောက်လို သဘောထားပါသည်။ သူ့ထက် ငါးနှစ်ကြီးပေမယ့် သူ့မျက်လုံးထဲမှာတော့ ချစ်စနိုးနဲ့ သူမကို ကလေးလေးလို့ပဲ မြင်နေပါသည်။ သူ ကလေးတွေကို သိပ်ချစ်တတ်ပါသည်။ ကလေးများနှင့်လည်း မိတ်ဖွဲ့တတ်သည်။ ကလေးများပူဆာတတ်သော မုန့်များကို ဝယ်ကျွေးတတ်ပါသည်။ တစ်ခါတုန်းက သူသိပ်ချစ်သော ကလေးတစ်ယောက်က သူတီးဖို့အမြတ်တနိုးဝယ်ထားသည့် ဂစ်တာလေးကို ပူဆာပါသည်။ ထိုကလေးလေး၏ တောင်းဆိုမှုကို မငြင်းဘဲ သူ့ဂစ်တာလေး လက်ဆောင်ပေးခဲ့ဖူးပါသည်။

အခုတော့ သူမက သူ့ချွေးနဲစာလေးနှင့် သူအမြတ်တနိုးဝယ်ပေးသည့် လက်ဆောင်ကို ငြင်းနေသည်။ သူ့မိဘကလွဲလျှင် သူ့လစာနှင့် မည်သူ့ကိုမှ လက်ဆောင်မပေးခဲ့ဖူးပါ။ သူ့လက်ဆောင်တွေအတွက် သူမက ဝန်ထုပ် ဝန်ပိုးဖြစ်နေတာလား။ မန္တလေးရုံးရောက်တုန်းက သူမနှင့် ဖုန်းပြောခဲ့ရသည့် ညကို တမ်းတမိသည်။ ထိုစဉ်တုန်းက သူမအသံသည် အရမ်းနူးညံ့ပြီး ကြည်လင်နေခဲ့သည်။ လက်ဆောင်တွေရဲ့ အတိမ်အနက်၊ သံယောဇဉ်ရဲ့ နက်ရှိုင်းမှုကို စဉ်းစားရင်း အလုံမြို့နယ်သိပ္ပံလမ်းကနေ ရွှေတိဂုံစေတီတော်မြတ်ကြီးထိ ခြေလျင်လမ်းလျှောက်ဖို့ သူဆုံးဖြတ်ခဲ့မိသည်။

မိုးရွာထဲမှာ သူ့သူငယ်ချင်းနှင့်သူ အတွေးကိုယ်စီနှင့် လျှောက်ရင်း လမ်းမှားလိုက်။ ဘယ်လမ်းက သွားရင်ရောက်မှာလဲ မေးလိုက်နှင့် ဖြည်းဖြည်းချင်း လျှောက်နေရသည်။ ရင်ထဲကနာကျင်မှုကို ဖြေဖျောက်ဖို့ မေ့ထားနိုင်ဖို့ သူ့ခန္ဓာကိုယ်သူ ညှင်းဆဲနေခြင်းလားဆိုတာတော့ သူမဝေခွဲတတ်တော့ပါ။ နှစ်နာရီနီးပါးလောက်လျှောက်ပြီးမှ ရွှေတိဂုံစေတီတော်မြတ်ကြီးကို ရောက်သည်။ သူ့ခြေချောင်းလေးတွေလည်း တဆစ်ဆစ်နာကျင်နေပါသည်။ သူ့သူငယ်ချင်းလည်း သူ့လိုပင် ပင်ပန်းနေလိမ့်မည်။

ထိုနေ့မှစ၍ သူ့ဖုန်းကို ပိတ်ထားလိုက်သည်။ သူမအတွက် စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်စေသော သူ့ဖုန်းကို ပိတ်ထားလိုက်ပါတော့သည်။

မှန်ထဲက ခရမ်းရောင်တီရှပ်ဝတ်ထားသည့် နလန်ထစ သူ့ပုံရိပ်ကို မြင်ပြီး သူ ပြုံးမိသည်။ သူမ သိပ်ကြိုက်သည့် အရောင်ကို သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာ ဝတ်ထားရသည့်အတွက် ကြည်နူးမိတာတော့ အမှန်ပင်။ အသားညိုသည့် သူ့အတွက် အရောင်နုနုများသာ အမြဲဝင်ဆင်လေ့ရှိခဲ့သည်။ သူ့အကြိုက်ဆုံးအရောင်သည် အပြာရောင်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် သူရွေးချယ်ဝယ်ယူဖြစ်သည့် အဝတ်အစားများမှာလည်း အပြာရောင်ဖျော့ဖျော့နှင့် အဖြူရောင်သာ အများဆုံးဖြစ်သည်။ ခရမ်းရောင်နှင့် ပတ်သက်လျှင် သူ့ကိုယ်ပေါ်မှ အင်္ကျီသည် သူ ပထမဆုံးပိုင်ဆိုင်ဖူးသော အင်္ကျီဖြစ်သည်။ သူက သူမကို ချစ်မြတ်နိုးသည့်အတွက် သူအရင်က စိတ်ကူးဖြင့်ပင် မနှစ်သက်ခဲ့ဖူးသော ခရမ်းရောင်သည် သူ့အကြိုက်ဆုံးအရောင်ထဲ ပါဝင်လာချေပြီ။ ရန်ကုန်ကပြန်ရောက်ပြီးသည့် နောက်ပိုင်း သူလေးရက်လောက်ဖျားသည်။ သူဖျားတာတောင်ခွင့်မယူဘဲ ရုံးတက်ကာ Report နောက်ကျမှာစိုး၍ အလုပ်လုပ်ခဲ့တာ သူမကြောင့်ဆိုတာတော့ ရှင်းပြဖို့လိုမည်မထင်။

သူမနှင့် သူအဆက်အသွယ်ပြတ်နေပါသည်။ သူသိပ်သိချင်သည့်အရာတစ်ခုရှိသည်။ ခွေးရုပ်လေးတွေကို သူမအမြတ်တနိုးထွေးပွေ့ထားသလားဆိုတာကိုပါ။ သူမ ထိုအရုပ်လေးတွေကို တယုတယနဲ့ချစ်နေမယ်ဆိုတာ သူ ယုံကြည်သည်။ သူမထမင်းလိုက်ကျွေးခဲ့သည့် တနင်္လာနေ့တုန်းက သူမွေးနေ့လက်ဆောင်ဝယ်ပေးထားသည့် ပစ္စည်းလေး သူမခန္ဓာကိုယ်မှာရှိနေကြောင်းပြသရင်း ဘယ်သူမှ မသိလိုက်ဘဲ သူ့ကို အသံတိတ်ချော့သွားခဲ့သည်။သူမရဲ့ ဟန်ဆောင်မျက်ဝန်းတွေ၊ ဟန်ဆောင်ဒေါသတွေနောက်က တကယ့်ခံစားချက်အစစ်ကို သူတွေ့ခဲ့မှန်း သူမသိမည်ဆိုလျှင် သူမ သူ့ကို………………..