ရောက်တတ်ရာရာ(၃)

ညက အိပ်မက်ထဲမှာ စာရေးသူ အကြော်တွေ အားရပါးရ စားနေခဲ့သည်။ ခရမ်းသီးကြော်၊ဗူးသီးကြော်၊ဗယာကြော်။ အကြော်တွေကို စုံလို့။ အချဉ်ကလည်း ကောင်းမှကောင်း။ ဒါပေမယ့် စားရတာက အိပ်မက်ထဲမှာ ဖြစ်သည်။ စာရေးသူ အကြော်မစားရတာ ငါးရက်လောက်ရှိပြီ။ စားချင်ရင် ဝယ်စားပေ့ါလို့ မပြောကြနဲ့နော်။ ဘာ့ကြောင့်ဝယ်မစားတာလဲဆိုတော့

ဂျာနယ်ထဲမှာ ဖတ်ရသော သတင်းတွေက မကောင်း။ (၂၃.၆.၂၀၁၂) ထုတ် Voice ဂျာနယ်ထဲမှာ မန္တလေးက တရုတ်ကုန်သည်က တရုတ်ပြည်က စားသုံးရန်မသင့်သော ဆီတွေကို တင်သွင်းလာသည်ဟု ဖတ်လိုက်ရသည်။ ထိုဆီသည် မြောင်းထဲက ဆီတွေကို ပြန်လည်သန့်စင်ပြီး အနံ့ထည့်ထားခြင်း ဖြစ်သည်။ ထိုတရုတ်ကုန်သည်ကပဲ ဈေးကွက်ထဲက မြေပဲဆံတွေကို ဈေးမြင့်မြင့်ပေးဝယ်ပြီး တရုတ်ပြည်ထဲ ပြန်ပို့ခဲ့သည်။ နိုင်ငံတွင်းက တခြားကုန်သည်တွေက မြေပဲဆံကို ထိုတရုတ်ကုန်သည်နှင့် အပြိုင် ဝယ်ယူနေကြရသည်။ မနေ့ညက ဖတ်ရတဲ့ Weekly Eleven မှာတော့ ထိုစားသုံးရန်မသင့်သော ဆီ၏ တစ်ပိဿာဈေးမှာ ၃၀၀၊၄၀၀ ဝန်းကျင်ဖြစ်သည်။ မန္တလေးက တရုတ်ကုန်သည်က ထိုဆီကို ဈေးကွက်ထဲ ဖြန့်ဖြူးပြီး ဖြစ်သည်။ ဒီတော့ လက်လီ၊လက်ကား ပြန်ရောင်းသည့် ဆိုင်တွေကလည်း ထိုဆီကို ပြည်တွင်းက စားအုန်းဆီတွေနှင့် ရောနှောပြီး ရောင်းသည်။ ဒီအတိုင်း တစ်ပိဿာ ၃၀၀၊၄၀၀ နှင့်ရောင်းလျှင် မည်သူကမှ ထိုဆီကို ဆီဟုယုံကြည်ပြီး စားကြမည် မထင်ပါ။ ထိုသတင်းတွေကို ဖတ်လိုက်ရတော့ လူတွေ၏ လောဘကို ကြောက်ခမန်းလိလိ မြင်တွေ့ရ၏။

ထိုသတင်းတွေကို ဖတ်ပြီးပြီးချင်း စာရေးသူ အပြင်က အစားအစာတွေကို လုံးဝမစားရဲတော့ပါ။ စာရေးသူ အကြော်သိပ်ကြိုက်ပါသည်။ ဒါပေမယ့် ဘယ်အကြော်ဆိုင်ကမှ အကြော်တွေကို ပဲဆီနှင့် မကြော်ပါ။ စားအုန်းဆီနှင့်သာ ကြော်ပါသည်။ အရင်ကဆို စာရေးသူ အကြော်စားလွန်းသည့်အတွက် မေမေက စာရေးသူကို လျှော့စားရန် အမြဲသတိပေးရတတ်သည်။ အခုသတင်းတွေကို ဖတ်ပြီးပြီးချင်း အကြော်သိပ်စားချင်သည့်စိတ်ကို မြိုသိပ်ထားလိုက်သည်။ ထိုသတင်းတွေကြောင့် မေမေက စနေနေ့တိုင်း အကြော်ကို ပဲဆီနှင့် အိမ်မှာပဲ ကြော်ပေးမည်။ တခြား အခြေခံလူတန်းစားတွေကရော  အကြော်ကို အိမ်မှာပဲ ကြော်စားဖို့ အခွင့်အရေးရှိပါ့မလား။ ဒါဆို သူတို့တွေရဲ့ ကျန်းမာရေး က တစ်နည်းနည်းနဲ့ ချို့ယွင်းလာမှာတော့ အမှန်ပင်။ စာရေးသူတို့နိုင်ငံမှာ စားသုံးသူအခွင့်အရေးဆိုတာ ကောက်ရိုးပုံထဲ အပ်ရှာရသလို ဘယ်သွားရှာရမည်မသိ။

ထိုစားသုံးရန်မသင့်သည့် ဆီတွေကို နိုင်ငံထဲရောက်အောင် သွင်းလာသည့် တရုတ်ကုန်သည်ကိုပဲ အပြစ်တင်ရမည်လား။ ဝင်ခွင့်ပေးလိုက်သည့် အကျင့်ပျက်ခြစားသည့် ဝန်ထမ်းတွေကိုပဲ အပြစ်တင်ရမည်လား။ လူမဆန်သည့် အပြုအမူတွေအတွက် ထိရောက်သည့် ပြစ်ဒဏ်က ဘယ်မှာလဲ။

စကားမစပ် စာရေးသူတို့နိုင်ငံက ကလေးလေးတွေ တရုတ်နိုင်ငံမှလာသော မုန့်ထုပ်များကို အားရပါးရစားနေကြတာ တွေ့မြင်နေရသည်။ တရုတ်နိုင်ငံသည် စီးပွားရေးကျင့်ဝတ်မစောင့်ထိန်းသော နိုင်ငံဟု စာရေးသူ ခံစားမိသည်။ နို့မှုန့်တွေထဲမှာလည်း မယ်လမင်းဓာတ်တွေပါလို့ ကလေးလေးတွေ အသက်ဆုံးရှုံးရသည်။ စားသုံးရန်မသင့်မှန်းသိပေမယ့် သူတို့ရဲ့ ထုတ်ကုန်ကို ဆက်ထုတ်သည်။ အသက်အန္တရာယ်စိုးရိမ်ရသည့် အခြေအနေတွေတွေ့ရှိရမှသာ သူတို့ရဲ့ ထုတ်ကုန်တွေကို ဈေးကွက်ထဲက ပြန်သိမ်းသည်။

စာရေးသူတို့နိုင်ငံက မြန်မာမုန့်တွေသည် အဖိုးနည်းပြီး အာဟာရပြည့်ဝသည်။ မုန့်ဖက်ထုပ်၊ ပဲဆုပ်၊မုန့်ပြားသလပ်၊မုန့်ပေါင်း၊ ကောက်ညှင်းပေါင်း ၊ မုန့်ဗိုင်းတောင့် စသည်ဖြင့်ပေါ့လေ။ ငယ်ငယ်က ထိုမုန့်တွေနှင့်ပဲ ကြီးပြင်းခဲ့ရသည်။ စာရေးသူတို့ငယ်ငယ်က ကလေးတွေကို ဆွဲဆောင်မည့် ရောင်စုံမုန့်ထုပ်တွေ သိပ်များများစားစား မရှိပါ။ အခုခေတ် ကလေးလေးတွေကတော့ အာဟာရမပြည့်ဝသည့် ထိုရောင်စုံမုန့်ထုပ်တွေကိုပဲ မက်မောနေကြသည်။ ထိုမက်မောမှုကို မိဘတွေက ဝင်ရောက်ထိန်းသိမ်းပေးစေချင်သည်။

နိဂုံးချုပ်အနေနဲ့ ပြောချင်တာက စားသုံးသူအခွင့်အရေးကို ပီပြင်စေချင်သည်။ မသမာမှုများကြောင့် စားသုံးသူအခွင့်အရေးကို ထိခိုက်လာခဲ့လျှင်လည်း ထိုမသမာမှုကို ထိထိရောက်ရောက်ပြစ်ဒဏ်ပေးမည့် ဥပဒေရှိစေချင်သည်။ နိုင်ငံ့ဝန်ထမ်းတွေ၏ အကျင့်ပျက်ခြစားမှုတွေလျော့ကျသွားပါစေဟု ဆုတောင်းရင်း မြန်မာနိုင်ငံသားများ တန်ရာပေးရင် တန်ကြေးရကြပါစေ…။