Monday, July 16, 2012

အနှိုင်းမဲ့ မေတ္တာ

“ကျွန်မရဲ့ ကလေးကို တွေ့လို့ရမလား။” လို့ ကြည်နူးနေတဲ့ မိခင်ဖြစ်ခါစသူက မေးလိုက်တယ်။ သူမ လက်ထဲ အထုပ်လေးကို ထည့်ပေးလိုက်တော့ သူ့ရဲ့ မျက်နှာလေးကို ကြည့်ဖို့ အဝတ်ခေါက်ကို လှန်လိုက်တယ်။ သူမဟာ ပင့်သက်ရှိုက်လိုက်တယ်။ ဆရာဝန်ဟာ အလျင်အမြန် လှည့်လိုက်ပြီး ဆေးရုံပြတင်းပေါက် မြင့်မြင့်ကြီးရဲ့ အပြင်ဘက်ကို ကြည့်နေလိုက်တယ်။ ကလေးငယ်ဟာ နားရွက်တွေမပါဘဲ မွေးဖွားလာတယ်။ဒါပေမဲ့ ကံကောင်းထောက်မစွာနဲ့ ကလေးရဲ့ အကြားအာရုံဟာ ကောင်းမွန်နေတယ်။ အဲဒါဟာ သူ့ရဲ့ ရုပ်ရည်ကိုသာ အကျည်းတန်စေပါတယ်။
တစ်နေ့မှာ သူ ကျောင်းကနေ အိမ်ကို တစ်ဟုန်ထိုး ပြေးလာပြီး သူ့အမေရဲ့ ရင်ခွင်ထဲကို ပြေးဝင်သွားတယ်။ ဝမ်းနည်းပက်လက်ဖြစ်ခြင်းနဲ့ ကြေကွဲမှုတွေ ဆက်တိုက်ဖြစ်နေတော့မယ့် သူ့ဘဝကို သိနေလို့ သူမ သက်ပြင်းချမိတယ်။
သူ့မျက်ဝန်းတွေမှာလည်း မျက်ရည်စတွေနဲ့။ “ကောင်လေးတစ်ယောက်၊ခပ်ကြီးကြီးကောင်လေးတစ်ယောက်က သားကို တိရစ ္ဆာန်ကောင်လို့ ခေါ်တယ်။” လို့ သူက ငိုရှိုက်ပြီးပြောတယ်။
သူ အရွယ်ရောက်လာတယ်။ နားရွက်နှစ်ဖက်မပါတာကလွဲရင် ရုပ်ဖြောင့်တဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက်ဖြစ်တယ်။ သူဟာ သူ့အတန်းဖော်တွေရဲ့ အနှစ်သက်ဆုံးသူတစ်ယောက်ဖြစ်လာတယ်။ သူဟာ အတန်းခေါင်းဆောင်တစ်ယောက်တောင် ဖြစ်နိုင်ပါသေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့ရဲ့ အကျည်းတန်လှတဲ့ နားရွက်တွေကြောင့် သူမဖြစ်ခဲ့ပါဘူး။ စာပေနဲ့ ဂီတအတွက် ပါရမီနဲ့ အစွမ်းအစတွေ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်လာတယ်။ သူ့အမေက သူ့ကို “သားဟာ တခြားလူငယ်တွေနဲ့လည်း ပေါင်းသင့်တယ်။” လို့ အပြစ်တင်ပေမဲ့ သူမရဲ့ နှလုံးသားထဲမှာတော့ ကရုဏာသက်မိတယ်။
ကလေးရဲ့အဖေဟာ မိသားစုဆရာဝန်နဲ့ ဆွေးနွေးတိုင်ပင်ခဲ့တယ်။ သူ့သားရဲ့ နားတွေနဲ့ ပတ်သက်လို့ ဘာမှမလုပ်နိုင်တော့ဘူးလား။ တစ်စုံတစ်ယောက်က နားတွေကို လှူဖို့ အဆင်သင့် ရှိတယ်ဆိုရင် အပြင်ဘက် နားရွက်တစ်စုံကို တပ်ဆင်ပေးနိုင်လိမ့်မယ်လို့ ကျွန်တော်ယုံတယ်လို့ ဆရာဝန်က အကြံပေးတယ်။ထို့နောက် လူငယ်လေးအတွက် အနစ်နာခံမယ့် ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ယောက်ကို စတင်ရှာဖွေခဲ့တယ်။
နှစ်နှစ်ကုန်လွန်ခဲ့ပြီးနောက် ဖခင်ဖြစ်သူက “သား ဆေးရုံကို သွားရလိမ့်မယ်။ ဖေဖေနဲ့ မေမေတို့ သားလိုနေတဲ့ နားရွက်တွေကို လှူမယ့်သူကို တွေ့ထားပြီးပြီ။ ဒါပေမဲ့ ဒါဟာ လျှို့ဝှက်ချက်တစ်ခုပဲ။” လို့ပြောတယ်။
ခွဲစိတ်မှုဟာ အရမ်းအောင်မြင်ပြီး လူသစ်တစ်ယောက်လိုဖြစ်သွားတယ်။ သူ့အထုံပါရမီဟာ ထူးချွန်ထက်မြက်သူအဖြစ် သီးပွင့်လာတယ်။ ကျောင်းနဲ့ ကောလိပ်မှာ အောင်ပွဲတွေ အခါခါရခဲ့တယ်။ နောက်တော့ သူဟာ လက်ထက်ပြီး သံတမန်ရေးရာဌာနမှာ အလုပ်ဝင်ခဲ့တယ်။ သူဟာ သူ့အဖေကို အတင်းမေးတယ်။ “သား သိရမှဖြစ်မယ်။ သားအတွက် ဘယ်သူက ဒီလောက်ပေးဆပ်ခဲ့တာလဲ။ သူ့အတွက် ကျေနပ်လောက်အောင် ဘယ်တော့မှ သားလုပ်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး။”
“သားမလုပ်နိုင်ဘူးဆိုတာ အဖေ မယုံဘူး။” လို့ ဖခင်ဖြစ်သူကပြောတယ်။ “ဒါပေမဲ့ သားကို ဒီနေ့ထိအသိပေးခွင့် မရှိဘူးဆိုတဲ့ သဘောတူညီချက်က ရှိနေတယ်။”
နှစ်တွေကြာအောင် သူတို့ရဲ့ နက်နဲသိမ်မွေ့တဲ့ လျှို့ဝှက်ချကို ထိန်းထားခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ နေ့တစ်နေ့တော့ ရောက်လာပြီ။ သားတစ်ယောက် ကြုံဖူးခဲ့တဲ့ အမှောင်ဆုံး ရက်တွေထဲက တစ်ရက်မှာပေါ့။ သူဟာ သူ့အမေရဲ့ အခေါင်းကို သူ့အဖေနဲ့ အတူ ရပ်ကြည့်ခဲ့တယ်။ အဖေဖြစ်သူဟာ လက်တစ်ဖက်ကို ညင်ညင်သာသာ သိမ်သိမ်မွေ့မွေ့ ဆန့်ထုတ်လိုက်ပြီး အမေ့နားရွက်တွေမရှိတော့တာကို ပြဖို့ ထူထဲထဲ နီညိုရောင် ဆံပင်တွေကို ဖယ်လိုက်တယ်။
“ဆံပင်တွေ ဘယ်တော့မှ ညှပ်ခွင့်မရတာကို ဝမ်းသာတယ်လို့ မင်းအမေပြောခဲ့တယ်။”လို့ သူက သိမ်မွေ့စွာနဲ့ခပ်တိုးတိုး ပြောတယ်။ “ပြီးတော့ ဘယ်သူကမှလည်း မင်းအမေကို အလှလျော့သွားတယ်လို့တောင် တွေးမိမှာ မဟုတ်ဘူး။”
The Secret Ears by Joan Rivers
No(68),February,2005 The Best English Magazine
ရိုးမြေကျ

0 comments:

Post a Comment

ဟိတ် အမယ်မယ် တိုးတိုးတိတ်တိတ်ပဲ စာဖတ်သွားဖို့မကြံနဲ့။ တခုခုတော့ ပြောခဲ့ပါဦး။