အင်း ဦးစီးအရာရှိဇာတ်လမ်းလေး ငြိမ်သွားပြီဆိုပြီး အတွေးလေးနဲ့ ကြည်နူးတုန်းရှိသေး…. ကံကြမ္မာက စာရေးသူကို မျက်နှာသာမပေးချေ။ အရာရှိစာမေးပွဲဖြေပြီး တစ်လကျော်ကြာပြီးတဲ့နောက်မှာပေ့ါ… ည(၈) နာရီခွဲလောက်မှာ အဖိုးအိမ်က ဖုန်းကို စာရေးသူနဲ့ ဖုန်းပြောချင်လို့ဆိုပြီး ဖုန်းလာပါသည်။ “ဟာငါ့ဖုန်းလှမ်းမဆက်ဘဲ။” ဆိုပြီး စိတ်ထဲနည်းနည်းချဉ်သွားသည်။ စာရေးသူတို့အိမ်နှင့် အဖိုးအိမ်က နည်းနည်းလှမ်းပါသည်။ “မြန်မြန်လုပ်။ဆိုင်ကယ်ပေါ် မြန်မြန်တက်။ ဟိုဘက်က ကိုင်ထားမှာတဲ့။” ဆိုပြီး အသိတစ်ယောက်က လာခေါ်ပါသည်။ “ဘယ်က ဖုန်းလဲ။” “ဘဏ္ဍာရေး ဝန်ကြီးဌာနကလို့ပြောတာပဲ။ဦးစီးကိစ္စထင်တယ်။” “ဘာ။” စာရေးသူစိတ်ထဲ လန့်တန့်တန့် ဖြစ်သွားသည်။ ဘုရား … ဘုရား။ ငါ ရထား(၇)စီးပဲ ရှိတယ်ဖြေခဲ့လို့ အပြစ်ပေးမလို့လားပေါ့။ ထုံးစံ။ ထုံးစံမှမရှိတာပဲ။ ဝန်ကြီးဌာနဘက်က စဆက်တယ်ဆိုတာ။ ရင်တထိတ်ထိတ်နဲ့ လိုက်သွားရပါသည်။ ဟိုဘက်ကလည်း တော်တော်ဇွဲကောင်းပါသည်။ ဖုန်းကို ကိုင်ထားဆဲပါ။ “ဟယ်လို.. အမိန့်ရှိပါ။ ဘာကိစ္စရှိလို့ပါလဲရှင်။” လို့ စာရေးသူက စပြောလိုက်တော့ ဟိုဘက်က “ဟုတ်ကဲ့။ ရသုံးမှန်းခြေ ဒုဦးစီးမှူးရာထူးအတွက် ညီမလေးကို လျာထားပါတယ်။” တဲ့။ “လုပ်နိုင် မလုပ်နိုင် အကြောင်းပြန်ပေးပါ။” တဲ့။ ဒါနဲ့ စာရေးသူလည်း ဘယ်ကဆက်တာလဲမေးလိုက်တော့ ရုံးအမှတ်(၁၇) ကပါတဲ့။ ဖုန်းနံပါတ်ကတော့ ဒီဘက်မှာမြင်နေရပါသည်။ စာရေးသူကလည်း လူဘယ်နှစ်ယောက်လျာထားသလဲ မေးကြည့်တော့ အဲဒါလျှို့ဝှက်ချက်ပါတဲ့။ ဒုဦးစီးမှူးလစာက ဘယ်လောက်လဲ မေးလိုက်တော့ ခြောက်သောင်းခွဲတဲ့။ “ဟင်ငါ့အဖေ ပေးတဲ့ မုန့်ဖိုးလောက်တောင်မရှိဘူး။” ဆိုပြီး စိတ်ထဲက ပြောနေမိသည်။ ဒုဦးစီးမှူးနှစ်နှစ်လုပ်ပြီးရင် ဦးစီးအရာရှိတန်းဖြစ်မှာတဲ့။ စဉ်းစားချိန်နှစ်ရက်ပေးမယ်တဲ့။ အဲဒါတွေ ရွှန်းရွှန်းဝေအောင်ပြောပြီး ဖုန်းချသွားသည်။
ပြဿနာက ထိုမှ စတင်ပါသည်။ ထိုအကြောင်းသည် စာရေးသူတို့ အမျိုးတွေကြားမှာ ပျံ့နှံ့လို့သွားသည်။မေမေတို့ကို ပြန်ပြောပြတော့ ဒုဦးစီးမှူးပဲဆိုသည့်အတွက် အင်တင်တင်လုပ်နေပါသည်။ဒါပေမဲ့ ဟိုဘက်က စကမ်းလှမ်းတာလေးကိုလည်း ဂုဏ်ယူနေကြပုံပါပဲ။ (အဲဒီ ဂုဏ်ကို တော်တော်အမြင်ကပ်ပါသည်။)
နောက်တစ်ရက်မှာ စာရေးသူ လက်ကိုင်ဖုန်းကို ထိုဖုန်းနံပါတ်က ဆက်လာခဲ့သည်။ “ဆုံးဖြတ်ပြီးပြီလား။” တဲ့။ “အစ်မရယ် ဖေဖေတို့နဲ့ တိုင်ပင်နေတုန်းပါ။” လို့ ပြောလိုက်ရသည်။ ဆုံးဖြတ်ပြီးရင် ပြန်အကြောင်းကြားပေးပါ့မယ် လို့ ပြောလိုက်ရသည်။ ဟိုဘက်ကလည်း လုပ်နိုင် မလုပ်နိုင် မြန်မြန်သိချင်ကြသည်။ ထို(၄၈)နာရီသည် စာရေးသူအတွက် ခက်ခဲကြမ်းတမ်းလှ၏။
သူငယ်ချင်းဦးစီးအရာရှိတွေက “နင် သေချာစဉ်းစားနော်။ နင်နဲ့ Level တူတဲ့သူတွေက နင့်အထက်အရာရှိဖြစ်ပြီး နင်က ဒုဦးစီးမှူးဆို နင်အနှိမ်ခံရမယ်။” တဲ့။ စာရေးသူအဖေမိတ်ဆွေတွေက “နှစ်နှစ်လောက်များသည်းခံလိုက်ပေ့ါ။ နှစ်နှစ်ပြီးရင် အရာရှိတန်းဖြစ်မှာပဲ။ နိုင်ငံတော် သမ္မတရုံးမှာ လုပ်ရမှာ ဘယ်လောက်ဂုဏ်ရှိလိုက်သလဲ။” တဲ့။ ထို တောင်နှင့်မြောက် အရှေ့နှင့်အနောက် အကြံပေးချက်တွေကြား စာရေးသူ ခက်ခက်ခဲခဲ ဆုံးဖြတ်လိုက်ရသည်။ (၄၈)နာရီပြည့်တော့ ဟိုဘက်ကို အကြောင်းပြန်လိုက်သည်။ “ဟုတ်ကဲ့။ လုပ်ပါ့မယ်ပေါ့။” ဘယ်တော့စလုပ်ရမှာလဲ မေးလိုက်တော့ “ ဟုတ်ကဲ့ လူကြီးကို အကြောင်းကြားပြီးရင် ပြန်ဖုန်းဆက်ပေးပါ့မယ်။” တဲ့။ ကဲကောင်းရော။
ထိုနေ့မှစ၍ မေမေသည် ဗူးကြီးဗူးငယ်က အစ စာရေးသူသွားရင် အကြော်အလှော်တွေထည့်ပေးဖို့ စစုပါတော့သည်။ စာရေးသူ ထိုကမ်းလှမ်းချက်ကို လက်ခံလိုက်ခြင်းမှာ မေမေ့ကြောင့်ဖြစ်သည်။ မေမေသည် သူ့တုန်းက မဖြစ်ခဲ့သော အိပ်မက်ကို စာရေးသူဆီမှာ ပုံဖော်၏။ ဟိုပစ္စည်းလေးလည်း သမီးသွားရင် ယူသွားဖို့။ ဒီပစ္စည်းလေးသုံးမယ်ကြံလိုက်ရင် နေပြည်တော်ရောက်မှ သုံးပါ သမီးရယ်တဲ့။ အစိုးရအလုပ်အပေါ် မေမေရဲ့ ရုးသွပ်မှုကို အံံ့သြရပါ၏။
စာရေးသူ အဒေါ်တွေကလည်း မေမေနဲ့ အင်မတန် တက်ညီလက်ညီ ရှိလှ၏။ တစ်ပတ်တစ်ခါ ရုံးအမှတ်(၁၇) ကို ဖုန်းဆက်ဆက်မေး၏။ ဒီကြားထဲမှာ စာရေးသူလုပ်နေသော အလုပ်ကနေ ထွက်လိုက်သည်။ ဟိုဘက်က ခေါ်ရင် ချက်ချင်းသွားလို့ရအောင် ဆိုပြီးတော့ပါ။ အလုပ်လက်မဲ့ဖြစ်သွားသော စာရေးသူသည် နေပြည်တော်က လှမ်းခေါ်မည့်အချိန်ကို လည်တဆန့်ဆန့် မျှော်နေခဲ့ရပါသည်။
အလုပ်ထွက်ပြီး တစ်လနီးပါးကြာသည်အထိ ဘာသတင်းမှ မကြားပါ။ ထိုနေ့ကတော့ မေမေနှင့် အဒေါ် ဖုန်းဆက်ပြီး မျက်နှာမကောင်းဖြစ်နေကြသည်။ “ဘာတဲ့လဲ။” လို့မေးကြည့်တော့ “ဟိုဘက်က တခြားအလုပ်ရှိရင် လုပ်လိုက်ပါတော့။ဒီဘက်က စီမံချက်ပျက်သွားပြီ။” တဲ့။ စာရေးသူကတော့ ဘာမှ မဖြစ်ပါ။ ဒါပေမဲ့ မေမေကတော့ တော်တော်စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားပါသည်။
စကားတွေက လွယ်လိုက်ကြတာနော်။ တစ်ဖက်လူရဲ့ ရပ်တည်ချက်ကို နည်းနည်းမှ ထည့်စဉ်းစား မပေးခဲ့ကြပါလား။ စာရေးသူ ဝမ်းမနည်းတာအမှန်ပါ။ စာရေးသူဘဝက တစ်စုံတစ်ရာ ဆုံးရှုံးပြီးရင် ထို့ထက်ပိုကောင်းသောအရာ အမြဲ ပိုင်ဆိုင်ရတတ်ပါသည်။ ယခုချိန်မှာ ထိုဒုဦးစီးမှူးရာထူးနှင့် လွဲချော်ခဲ့ပြီး အခိုက်အတန့် အလုပ်လက်မဲ့ဖြစ်ခဲ့ရသော စာရေးသူသည် လစာပိုကောင်းသော တက်လမ်းရှိသော အလုပ်တစ်ခု လက်ဝယ်ပိုင်ထားပြီး ဖြစ်သည်။
ထိုနေ့မှစ၍ မေမေသည် အစိုးရအလုပ်က ဂုဏ်ရှိတယ်ဆိုသော စကားကို မဆိုတော့ပြီ။ သတင်းစာထဲမှာ ဦးစီးအရာရှိ ခေါ်သော စာမျက်နှာများကိုလည်း လျစ်လျှူရှုတတ်နေပြီ။
ရုံးအမှတ်(၁၇)မှ အမည်မသိသော ဝန်ထမ်းများကို ကျေးဇူးတင်ပါသည်။ ဒါပေမဲ့ မေမေ့စိတ်ကို နာကျင်စေခဲ့တဲ့အတွက်တော့ ခွင့်မလွှတ်ပါ။ ထို့ကြောင့် စာရေးသူသည် အစိုးရအလုပ်ကို ဘဝတစ်သက်တာ ဘိုင့်ဘိုင့်လုပ်လိုက်ပါကြောင်း ဤစာမျက်နှာပေါ်က ကြေငြာလိုက်ပါရစေ….
1 comments:
ဦးအာလာဒင္ဆီကမုန္႕ဖိုးဘယ္ေလာက္ေတာင္ရလဲမသိ။
ဟိုဘက္ကမရဘူးလို႕အေၾကာင္းၾကားတာ ဘယ္သူပိုက္ဆံေပးျပီး ဝင္သြားလဲမသိ။
ညီမေလးမၾကိဳက္ဘူးဆိုေတာ့လဲ ေအးတာဘဲ။
Post a Comment
ဟိတ် အမယ်မယ် တိုးတိုးတိတ်တိတ်ပဲ စာဖတ်သွားဖို့မကြံနဲ့။ တခုခုတော့ ပြောခဲ့ပါဦး။