သင်ခန်းစာ

တက္ကသိုလ်တစ်ခုက ကျောင်းသားလူငယ်တစ်ယောက်ဟာ တစ်နေ့မှာ ကျောင်းသားတွေရဲ့ မိတ်ဆွေလို့ အမည်တွင်တဲ့ ပါမောက္ခတစ်ယောက်နဲ့ လမ်းလျှောက်လာပါတယ်။ထိုသူက သူ့ရဲ့ သင်ကြားပို့ချချက်တွေကို မျှော်လင့်စောင့်ဆိုင်းနေတဲ့သူတွေအပေါ် သူ့ရဲ့ ကြင်နာမှုကို ပြသတတ်သူပါ။ သူတို့နှစ်ယောက် လမ်းလျှောက်လာရင်း လမ်းပေါ်မှာ ရှိနေတဲ့ ဖိနပ်ဟောင်းတစ်ရံကို တွေ့ပါတယ်။ အနီးနားက လယ်ကွင်းတစ်ခုမှာ အလုပ်လုပ်ပြီး သူ့ရဲ့တစ်နေ့တာ အလုပ်ပြီးလုနီးပါးဖြစ်တဲ့ သူဆင်းရဲတစ်ယောက် ပိုင်ဆိုင်တာဖြစ်ရမယ်လို့ သူတို့ ယူဆကြတယ်။

ကျောင်းသားက ပါမောက္ခဘက်လှည့်ပြီး ပြောတယ်။ ‘’ ကျွန်တော်တို့ အဲဒီလူကို မျက်လှည့်ပြရအောင်။ သူ့ဖိနပ်တွေကို ဖွက်ပြီး ဒီချုံပုတ်တွေနောက် ပုန်းနေရအောင်။သူ့ဖိနပ်တွေ ရှာမတွေ့တဲ့အခါ သူစိတ်ရှုပ်ဦးနှောက်ခြောက်နေတာကို စောင့်ကြည့်ရအောင်။ ‘’

‘’ သူငယ်ချင်းလေး ။ ဆင်းရဲသားတွေကို ထိခိုက်နစ်နာစေပြီး ငါတို့ကိုယ်ငါတို့ အပျင်းပြေစေတာမျိုး ဘယ်တော့မှ မလုပ်ရဘူး။ ‘’ လို့ ပါမောက္ခက ပြောတယ်။ “ဒါပေမယ့် မင်းကငွေကြေးတတ်နိုင်ပြီး ဆင်းရဲသားတွေနဲ့ ပတ်သက်လို့ မင်းကိုယ်မင်း ပိုသာတဲ့ ကြည်နူးမှုမျိုး ပေးနိုင်လိမ့်မယ်။ ဖိနပ်တစ်ဖက်ချင်းစီထဲမှာ အကြွေစေ့တစ်စေ့စီ ထည့်ထားလိုက်။ပြီးရင် ငါတို့ပုန်းနေပြီး သူရှာတွေ့တဲ့ အခါ ဘယ်လိုဖြစ်မယ် ဆိုတာ စောင့်ကြည့်ကြမယ်။ “

ကျောင်းသားက ထိုအတိုင်းလုပ်ခဲ့ပြီး အနားက ချုံပုတ်တွေနောက်မှာ နှစ်ယောက်သား နေရာယူလိုက်ကြတယ်။ သူဆင်းရဲဟာ မကြာခင် သူ့လုပ်တွေ လက်စသတ်ပြီး သူ့အင်္ကျ ီနဲ့ ဖိနပ်ထားခဲ့တဲ့ လမ်းဆီလယ်ကွင်းကို ဖြတ်ပြီးလာတယ်။ သူ့ ကုတ်အင်္ကျ ီကို ဝတ်ရင်း သူ့ဖိနပ်တစ်ဖက် စီးတယ်။ ဒါပေမယ့် ခပ်မာမာတစုံတရာကို ခံစားပြီးဘာလဲဆိုတာသိဖို့ ကုန်းလိုက်တယ်။ အကြွေစေ့ကို တွေ့သွားတယ်။ အလွန်အံ့အားသင့်ဝမ်းသာမှုကို သူ့မျက်နှာရိပ်မျက်နှာကဲပေါ်မှာ မြင်တွေ့ရတယ်။ သူက အကြွေစေ့ကို စိုက်ကြည့်တယ်။ ဖင်ပြန်ခေါင်းပြန်ကြည့်တယ်။ ထပ်ခါထပ်ခါ ကြည့်တယ်။အဲဒီနောက် သူ့ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြည့်တယ်။ ဒါပေမယ့် ဘယ်သူကိုမှ မမြင်ရ။။အခု သူက သူ့အိတ်ထောင်ထဲ ပိုက်ဆံတည့်လိုက်ပြီး နောက်ဖိနပ်တစ်ဖက်ကို ဆက်စီးပါတယ်။ ဒါပေမယ့် နောက်ထပ် အကြွေစေ့ကို ရှာတွေ့သွားလို့ သူနှစ်ဆ အံ့သြသွားတယ်။ သူ့ခံစားချက်တွေကို ချိုးနှိမ်လိုက်တယ်။ ဒူးထောက်လိုက်တယ်။ ကောင်းကင်ကို မော့ကြည့်ပြီး ဘုရားသခင်ရဲ့ ကျေးဇူးတော်ကို စိတ်ထက်သန်စွာ ကျယ်ကျယ်လောင်လောင် ရွတ်ဆိုတယ်။ သူ့ဇနီးသည် နာမကျန်းမှုနဲ့ အကူအညီမဲ့မှု စားစရာမရှိတဲ့ သူ့ကလေးတွေအတွက် အချိန်မီရက်ရောမှုကို ချီးကျူးပြောဆိုတယ်။ ဘယ်သူဘယ်ဝါမသိတဲ့ ကူညီမှုက သေမတတ်ဆင်းရဲဒုက္ခကို ကယ်တင်ပေးနိုင်ခဲ့တယ်။

အဲဒီမှာရပ်နေတဲ့ ကျောင်းသားဟာ နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်းစိတ်ထိခိုက်ပြီး မျက်ရည်စတွေနဲ့ သူ့မျက်ဝန်းမှာ ပြည့်နေတယ်။ ‘’ အခု မျက်လှည့်ပြဖို့ မင်းရည်ရွယ်ခဲ့တာထက် ပိုမကြည်နူးရဘူးလား။ ‘’ လို့ ပါမောက္ခက ပြောတယ်။

လူငယ်က ပြန်ဖြေတယ်။ ‘’ ကျွန်တော် ဘယ်တော့မှ မေ့မှာ မဟုတ်တဲ့ သင်ခန်းစာတစ်ခုကို ဆရာသင် ပေးခဲ့တယ်။ အရင်က နားမလည်ခဲ့တဲ့ ‘’ ရယူခြင်းထက်ပေးဆပ်ခြင်းက ပိုမွန်မြတ်တယ် ‘’ ဆိုတဲ့ စကားရဲ့ တကယ့်အမှန်တရားကို အခုကျွန်တော် ခံစားမိပါပြီ။ ‘’

ရိုးမြေကျ(မုံရွာ)

No.(145),July,2011 The Best English မှာဖော်ပြခံရသော ဘာသာပြန်စာမူဖြစ်သည်။