ရင်ဖွင့်စာ

ပြီးခဲ့တဲ့ စနေနေ့ကတည်းက စာရေးသူရင်ထဲမှာမကောင်း။ ရုံးရောက်တော့ ဘလော့ဂ်လေးဝင်ကြည့်တော့ စီဘောက်မှာ ဘယ်သူမှန်းမသိ လာအော်နေတယ်။ ရေးသွားတာတွေကြည့်ပြီး စာရေးရမှာ စိတ်ဓာတ်တော်တော်ကျသွားတယ်။ စာဖတ်သူတွေအတွက် စာရေးသူရေးတဲ့စာတွေက အဆိပ်အတောက်တွေပါတယ်ဆိုရင် စာရေးတာကို စွန့်လွှတ်ပေးဖို့ပါ စဉ်းစားထားတယ်။  စီဘောက်ကစာတွေကိုဖျက်ပစ်လိုက်လို့ရပေမယ့် သတ်သတ်ကို မဖျက်ဘဲထားလိုက်တယ်။ ဖျက်ပစ်လဲ နောက်ထပ်လာအော်ရင် သူရေးလာမယ့်စာတွေဖျက်ပစ်ဖို့အချိန်မပေးချင်ဘူး။ ဒီဘလော့ဂ်လေးကို စလုပ်ခဲ့ကတည်းက စာရေးသူက The Best English မှာဖော်ပြခံရဖူးတဲ့စာတွေနဲ့ တချို့စာမူလေးတွေကို မှတ်တမ်းသဘောမျိုးလေးတင်ထားဖို့ပဲ ရည်ရွယ်ခဲ့တာပါ။ အလကားရတဲ့ ဘလော့ဆိုပေမယ့် အဲဒီဘလော့အပေါ်မှာ အချိန်ပေးရပါတယ်။ ဘလော့တစ်ခု ဘယ်လိုဖန်တီးရလဲဆိုတာတွေ ဖတ်ရတယ်။ ပြီးတော့ ဘလော့ဂ်မှာ စာတွေတင်နိုင်အောင် ကြိုးစားရသေးတယ်။ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ “ငါဘလော်ဂါ ငါဘလော်ဂါ” လို့ ကြွေးကြော်ချင်လို့လည်းမဟုတ်ဘူး။ ဒီအတိုင်းလေး အမှတ်တရသဘောမျိုးနဲ့ပါ။ ဒါပေမယ့် စီနီယာ အစ်ကို အစ်မတွေက လက်တွဲခေါ်ကြလို့ ရိုးမြေကျရဲ့ ဘလော့ဂ်ဟာ ဒီနေ့လို ပုံပေါ်လာပါတယ်။ ပြီးတော့ ခုနှစ်နီးပါးဝေးခဲ့တဲ့ ကဗျာတွေနဲ့ပြန်နီးစပ်လာတာမကြာသေးပါဘူး။စာရေးသူ ကဗျာတွေရေးနိုင်ဖတ်နိုင်လာတာ လပိုင်းပဲရှိပါသေးတယ်။ ဒါကလည်း အစ်မစံပယ်ရဲ့ ကျေးဇူးကြောင့်ပါ။ စာတွေမရေးဖြစ်တာလည်းတစ်နှစ်ကျော်ကြာပါပြီ။ စာရေးသူ စိတ်ဓာတ်ကျပြီး လေနေခဲ့တာလည်းကြာပြီ။ စိတ်ဓာတ်ခွန်အားပြန်တက်လာတာ (၁၀)လကျော်လောက်ပဲရှိသေးတယ်။ တတိယမြောက် လွှမ်းမိုးသူအကြောင်းရေးဖို့လည်း mood ပျောက်နေတယ်။ ဘယ်တော့ပြန်ရေးဖြစ်မလဲမှန်းလို့မရတော့ပြန်ဘူး။ ဒီအတိုင်းလေး စိတ်ထဲခံစားရတာလေး ချရေးမိသွားတယ်။ ရင်ထဲပေ့ါသွားအောင်လို့ပါ။